Size: 9.10 x 15.20 cm.
Elizabeth I (7 September 1533 – 24 March 1603)[1] was Queen of England and Ireland from 17 November 1558 until her death on 24 March 1603. Sometimes called the Virgin Queen, Gloriana or Good Queen Bess, Elizabeth was the last of the five monarchs of the House of Tudor.
Elizabeth was the daughter of Henry VIII and Anne Boleyn, his second wife, who was executed two-and-a-half years after Elizabeth's birth. Anne's marriage to Henry VIII was annulled, and Elizabeth was declared illegitimate. Her half-brother, Edward VI, ruled until his death in 1553, bequeathing the crown to Lady Jane Grey and ignoring the claims of his two half-sisters, Elizabeth and the Roman Catholic Mary, in spite of statute law to the contrary. Edward's will was set aside and Mary became queen, deposing Lady Jane Grey. During Mary's reign, Elizabeth was imprisoned for nearly a year on suspicion of supporting Protestant rebels.
In 1558 upon Mary's death, Elizabeth succeeded her half-sister to the throne and set out to rule by good counsel.[2] She depended heavily on a group of trusted advisers, led by William Cecil, 1st Baron Burghley. One of her first actions as queen was the establishment of an English Protestant church, of which she became the Supreme Governor. This Elizabethan Religious Settlement was to evolve into the Church of England. It was expected that Elizabeth would marry and produce an heir; however, despite numerous courtships, she never did. She was eventually succeeded by her first cousin twice removed, James VI of Scotland. She had earlier been responsible for the imprisonment and execution of James's mother, Mary, Queen of Scots.
In government, Elizabeth was more moderate than her father and half-siblings had been.[3] One of her mottoes was "video et taceo" ("I see but say nothing").[4] In religion, she was relatively tolerant and avoided systematic persecution. After the pope declared her illegitimate in 1570 and released her subjects from obedience to her, several conspiracies threatened her life, all of which were defeated with the help of her ministers' secret service. Elizabeth was cautious in foreign affairs, manoeuvring between the major powers of France and Spain. She only half-heartedly supported a number of ineffective, poorly resourced military campaigns in the Netherlands, France, and Ireland. By the mid-1580s, England could no longer avoid war with Spain. England's defeat of the Spanish Armada in 1588 associated Elizabeth with one of the greatest military victories in English history.
As she grew older, Elizabeth became celebrated for her virginity. A cult grew around her which was celebrated in the portraits, pageants, and literature of the day. Elizabeth's reign became known as the Elizabethan era. The period is famous for the flourishing of English drama, led by playwrights such as William Shakespeare and Christopher Marlowe, and for the seafaring prowess of English adventurers such as Francis Drake. Some historians depict Elizabeth as a short-tempered, sometimes indecisive ruler,[5] who enjoyed more than her share of luck. Towards the end of her reign, a series of economic and military problems weakened her popularity. Elizabeth is acknowledged as a charismatic performer and a dogged survivor in an era when government was ramshackle and limited, and when monarchs in neighbouring countries faced internal problems that jeopardised their thrones. After the short reigns of her half-siblings, her 44 years on the throne provided welcome stability for the kingdom and helped forge a sense of national identity.
Élisabeth Ire, née le 7 septembre 1533 au palais de Placentia à Londres et morte le 24 mars 1603 au palais de Richmond à Londres, fut reine d'Angleterre et d'Irlande de 1558 à sa mort.
Élisabeth était la fille du roi Henri VIII d'Angleterre, et le cinquième et dernier membre de la dynastie des Tudor sur le trône anglais. Sa mère Anne Boleyn, exécutée trois ans après sa naissance lui fit perdre son titre de princesse, reçu à sa naissance et entériné par le Second Acte de Succession. Son demi-frère Édouard VI nomma comme successeur, par lettre patente, sa cousine Jeanne Grey, ce qui écarta ses demi-sœurs Marie et Élisabeth de la succession au trône. Néanmoins, cette lettre patente d'Édouard VI fut interprétée comme acte de trahison et Jeanne Grey fut exécutée. Marie - fille d'Henri VIII et de la catholique Catherine d'Aragon - devint reine en juillet 1553. Élisabeth lui succéda cinq ans plus tard, après avoir passé près de 2 mois en prison en raison de son soutien supposé aux rebelles protestants et plus de 4 ans en résidence surveillée, entre le Palais de Woodstock et Hatfield Palace.
Élisabeth Ire s'entoura d'un groupe de conseillers de confiance mené par William Cecil pour définir sa politique. Comme reine, l'une de ses premières décisions fut de restaurer l'autorité de l'Église protestante anglaise aux dépens de l’Église catholique promue par sa demi-sœur Marie, comme seule religion d'État, et devint le gouverneur suprême de l'Église anglicane. Ce Règlement élisabéthain évolua par la suite pour devenir l'Église d'Angleterre.
Elle était politiquement plus modérée que l'avaient été son père, son demi-frère et sa demi-sœur ; l'une de ses devises était video et taceo (littéralement « je vois et je me tais »). Élisabeth Ire était relativement tolérante sur le plan religieux et n'engagea pas de persécutions. En 1570, le pape l'excommunia et encouragea les sujets catholiques d'Élisabeth à ne plus lui obéir. La reine, qui échappa à plusieurs complots, adopta une diplomatie prudente et ménagea les grandes puissances européennes qu'étaient la France et l'Espagne. Elle ne soutint qu'à contrecœur plusieurs campagnes militaires dans les Pays-Bas, en France et en Irlande qui échouèrent en grande partie du fait de manque de ressources. Pendant son règne éclata la guerre anglo-espagnole qui vit l'Armada espagnole (Invincible Armada) tenter d'envahir le royaume d'Angleterre en 1588.
Le règne d'Élisabeth Ire appelé ère élisabéthaine est associé à l'épanouissement du théâtre anglais représenté par William Shakespeare et Christopher Marlowe, à l’émergence d'un style architectural, à l'installation permanente de colonies anglaises au Nouveau Monde ainsi qu'aux prouesses maritimes d'aventuriers comme Francis Drake et Walter Raleigh. Certains historiens ont cependant nuancé cet âge d'Or supposé et qualifient Élisabeth Ire de souveraine irascible et indécise qui eut plus que sa part de chance. Vers la fin de son règne, une série de problèmes économiques et militaires affectèrent sa popularité. Élisabeth Ire est néanmoins reconnue pour son charisme et son caractère obstiné, à une époque où les monarques des pays voisins affrontaient des difficultés internes qui mettaient leurs trônes en péril. Ce fut par exemple le cas de sa rivale Marie Ire d'Écosse, qu'elle fit emprisonner en 1568, puis exécuter en 1587. Après les brefs règnes de ses demi-frère et demi-sœur, ses 44 années sur le trône ont apporté une stabilité bienvenue au royaume et aidé à forger une identité nationale.
En vieillissant, elle fut surnommée the Virgin Queen, la « Reine Vierge », et cet aspect fut célébré dans de nombreuses œuvres artistiques. Élisabeth Ire ne se maria jamais et la lignée Tudor s'éteignit avec elle, sur le trône des royaumes d'Angleterre et d'Irlande, ouvrant la voie à la dynastie des Stuart, à l'orée du XVIIe siècle naissant.
Elizabeth I (Greenwich, 7 september 1533 – Richmond upon Thames, 24 maart 1603) was koningin van Engeland en van Ierland vanaf 17 november 1558 tot haar dood. Elizabeths bijnaam was de maagdelijke koningin (Maiden Queen of Virgin Queen).
Zij regeerde in een tijd dat Engeland verdeeld was tussen katholieken en het opkomende protestantisme. Elizabeth droeg aanzienlijk bij aan de zaak van het protestantisme. Katholieken bestreed zij echter meer om redenen van staatsveiligheid dan uit religieuze overwegingen. Anders dan continentaal Europa bleef Engeland oorlogsgeweld op eigen grondgebied bespaard, maar het was vanaf 1585, mede om religieuze redenen, ter zee en in Europa wel in conflict met het machtige Spanje, waarbij de dodelijke dreiging van de Armada en het weerstaan ervan een hoogtepunt vormde. Elizabeth had ook veel te stellen met het Koninkrijk Ierland, dat toen in een personele unie met Engeland verbonden was. Haar vader Hendrik VIII had daar al weinig succes gehad met het opleggen van het Anglicanisme en Ierse opstanden werden door Spanje gesteund. Engeland verscheen tijdens haar bewind op het wereldtoneel als zeevarende en koloniale mogendheid, waarbij Francis Drake en John Hawkins zich ontwikkelden tot de eerste nationale zeehelden.
Tijdens Elizabeths bewind werd het Engelse nationale bewustzijn versterkt dankzij de externe dreiging van de paus en van koning Filips II van Spanje, waarbij de Engelse katholieken in een tweederangspositie werden gedrongen als potentiële landverraders. Tot de dag van vandaag werkt dit door in de eis dat het Engelse staatshoofd niet katholiek mag zijn en niet mag trouwen met een katholiek.
Elizabeths troon werd betwist door Schotland, met steun van zowel de paus, die haar excommuniceerde, als van Spanje en van Frankrijk, vanwege haar begunstiging van het protestantisme en de schade die haar aanspraak op de troon had opgelopen door de machinaties van haar vader om een mannelijke erfgenaam te verwekken. Een vrouw op de troon had in haar tijd dan ook niet de voorkeur. Haar regeringsperiode was ondanks dit alles bijzonder lang. Voor regerende vorsten was het verwekken van een troonopvolger gewoonlijk een dure plicht; Elizabeth versterkte echter haar positie door juist niet te trouwen en een maagdelijkheidscultus rond haar persoon op te bouwen. Elizabeth beschikte over niet te ontkennen intellectuele kwaliteiten, politiek vernuft en gevoel voor publiciteit. Zij lijkt een visie op het nationale belang te hebben gehad, die niet is af te doen als vermomde persoonlijke belangenbehartiging. Zij wordt beschouwd als een van de grootste staatshoofden aller tijden; ze werd tijdens haar leven ook wel "Good Queen Bess" genoemd. Ze stond bekend als ijdel - al in 1563 trachtte zij bij koninklijke proclamatie te bepalen wat voor portretten van haar verspreid mochten worden.
Een gravure is een afdruk in diepdruk-techniek van een afbeelding of een tekst die in een metalen plaat is gegraveerd (gekrast). Anders dan bij een ets, waarbij de tekening door zuurinwerking wordt verkregen, wordt bij een gravure de afbeelding direct in de plaat gekrast.
De gravure is de voorganger van de ets. Ze wordt gemaakt op een metalen plaat van koper, staal of zink. Scherpe beitels zorgen voor de lijnvoering. Een graveur bewerkt de metalen plaat waarvan de gravure een afdruk is. Hij tekent rechtstreeks op de metalen ondergrond met behulp van een burijn, een instrument dat aan het einde is afgeschuind met drie zijden. Om te voorkomen dat de graveur zich zou verwonden, wordt de plaat op een met zand gevulde zak gelegd. Door bij bochten de plaat te draaien kan de graveur van zich af blijven steken.Vanwege de hardheid van het materiaal (koper of staal) wordt de gravure gekenmerkt door haar enigszins hoekige karakter. Zilvergravures en goudgravures zijn ook mogelijk.
De gravure veroverde al snel haar plaats binnen de beeldende kunst. Het voordeel van deze reproductietechniek was dat zij in een hoge oplage kon worden gedrukt. Door de oplage was een prent (verzamelnaam voor alle handgedrukte vormen van beeldende kunst) aanzienlijk goedkoper dan een schilderij. De ontwikkeling van de prentkunst is niet alleen beeldend, maar ook sociaal interessant. Zij opende voor veel mensen die niet het vermogen hadden een schilderij te kopen, de mogelijkheid het huis te versieren.
Behalve metaal is glas ook heel goed te graveren. Glasgraveren wordt door bedrijven tegenwoordig veelal met een laser gedaan, maar ook door middel van diamantfrezen.
Hobbyisten graveren vaak met een Dremel. Professionele graveurs doen het met de hand en een graveerstichel of met een frees. Deze graveurs noemt men meester-graveurs. In de 15e eeuw werden de kopergravures nog alleen door edelsmeden gemaakt, aangezien zij de techniek van het graveren in hard metaal machtig waren bij het decoreren van allerhande voorwerpen. In de 19e eeuw werden veel staalgravures gemaakt. Zij dienden als illustratiemateriaal in boeken. Staal is hard en een staalgravure kon in een praktisch onbeperkte oplage worden gedrukt. Gezien de grote oplages hebben staalgravures dan ook weinig waarde. Hoewel staalgravures direct te herkennen zijn aan hun grijze toon, worden zij vaak met een ets verward.
De twee eerste gedateerde gravures (1398) zijn te vinden in het museum te Colmar in Frankrijk.
Het graveren met een frees is een verspanende techniek in tegenstelling tot etsen en krassen.
De afkorting ´del.´ die men wel op gravures aantreft, komt van het Latijnse deliniavit = (hij) heeft het getekend.
Een droge naald is een diepdruktechniek uit de prentkunst waarbij men, doorgaans door middel van fijne, staalharde etsnaalden, een tekening krast in een plaat. Vroeger was die plaat meestal van koper, tegenwoordig wordt ook zink of plastic gebruikt. Wanneer men in een etsplaat krast, ontstaat er een ´braam´. Dit is een opstaand randje naast de getekende lijn, waaronder zich ook inkt hecht. Hierdoor ontstaat bij het afdrukken een ietwat fluweelachtige lijn, die typerend is voor de drogenaaldtechniek.
Na het tekenen wrijft men de plaat in met drukinkt. Daarna wordt de plaat afgeslagen: de inkt wordt voorzichtig verwijderd met gaas of met de handpalm, tot er uitsluitend in de groeven inkt blijft zitten. Vervolgens wordt de droge naald door middel van een etspers afgedrukt op bevochtigd papier. Het papier is flexibel geworden door het invochten - denk aan papier maché - en nu wordt onder de hoge druk van de etspers het vilt tegen het papier gedrukt, dat weer in de groef wordt geperst. In de groef zit (vette) inkt en door de hoge druk gaat dit een synthese aan met het papier.
Een droge naald etsplaat kan, in tegenstelling tot een ets, slechts in beperkte oplage gedrukt worden, ongeveer 15 exemplaren, doordat bij iedere drukgang de kenmerkende braam steeds meer platgedrukt wordt. Om die reden is de droge naald niet geschikt voor hoge oplages. Wel is het goed mogelijk om met een verstaalde koperplaat dit slijtageproces aanzienlijk te rekken, het drukken van een oplage van 100 of meer is dan mogelijk.
De beroemde etsers van de 17e eeuw hebben al met de droge naald bepaalde delen in hun koperplaten opgewerkt en gecorrigeerd. Als afzonderlijke artistieke werkwijze werd de droge naald vaker beoefend tegen het einde van de 19e eeuw, bijvoorbeeld door James McNeill Whistler en Auguste Rodin.
In Engeland noemt men de techniek drypoint, in Frankrijk pointe sèche en in Duitsland Kaltnadelradierung.
Le terme de gravure désigne l´ensemble des techniques artistiques qui utilisent l’incision ou le creusement pour produire une image ou un texte. Le principe consiste à inciser ou à creuser à l´aide d´un outil ou d´un mordant une matrice. Après encrage, celle-ci est imprimée sur du papier ou sur un autre support. L´œuvre finale ainsi obtenue s´appelle une estampe.
Par abus de langage, « gravure », « estampe » et « tirage » sont souvent confondus.
La première technique identifiée est la xylographie, apparue en Chine au VIIe siècle. Parallèlement à l´invention de l´imprimerie en Europe, ces techniques connaîtront un développement considérable à partir de la Renaissance.
Durant la préhistoire (pétroglyphes), l´antiquité (gravure lapidaires), l´œuvre finale est l´objet gravé. Cependant, dès le Moyen Âge la gravure va être largement utilisée comme technique d´impression et de reproduction des images. Après avoir gravé le dessin sur un support dur et plat, l´artiste procède à l´encrage de la gravure et la transpose sur un nouveau support, en général une feuille de papier. Il existe trois grands procédés de gravure de reproduction, qui recouvrent des techniques diverses.
On parle de taille d´épargne, ou de gravure en relief lorsque « la planche est creusée partout où l´impression ne doit pas avoir d´effet ; le dessin seul est conservé au niveau initial de la surface de la planche, il est épargné »1. L´impression d´une gravure en taille d´épargne peut se faire à la main, ou sur une presse typographique. C´est la technique employée pour la gravure sur bois et la linogravure.
Engraving is the practice of incising a design onto a hard, usually flat surface, by cutting grooves into it. The result may be a decorated object in itself, as when silver, gold, steel, or glass are engraved, or may provide an intaglio printing plate, of copper or another metal, for printing images on paper as prints or illustrations; these images are also called engravings.
Engraving was a historically important method of producing images on paper in artistic printmaking, in mapmaking, and also for commercial reproductions and illustrations for books and magazines. It has long been replaced by various photographic processes in its commercial applications and, partly because of the difficulty of learning the technique, is much less common in printmaking, where it has been largely replaced by etching and other techniques.
Traditional engraving, by burin or with the use of machines, continues to be practised by goldsmiths, glass engravers, gunsmiths and others, while modern industrial techniques such as photoengraving and laser engraving have many important applications. Engraved gems were an important art in the ancient world, revived at the Renaissance, although the term traditionally covers relief as well as intaglio carvings, and is essentially a branch of sculpture rather than engraving, as drills were the usual tools.
The first evidence for humans engraving patterns is a chiselled shell, dating back between 540,000 and 430,000 years, from Trinil, in Java, Indonesia, where the first Homo erectus was discovered.[2] Hatched banding upon ostrich eggshells used as water containers found in South Africa in the Diepkloof Rock Shelter and dated to the Middle Stone Age around 60,000 BC are the next documented case of human engraving.[3] Engraving on bone and ivory is an important technique for the Art of the Upper Paleolithic, and larger engraved petroglyphs on rocks are found from many prehistoric periods and cultures around the world.
In antiquity, the only engraving on metal that could be carried out is the shallow grooves found in some jewellery after the beginning of the 1st Millennium B.C. The majority of so-called engraved designs on ancient gold rings or other items were produced by chasing or sometimes a combination of lost-wax casting and chasing. Engraved gem is a term for any carved or engraved semi-precious stone; this was an important small-scale art form in the ancient world, and remained popular until the 19th century.
However the use of glass engraving, usually using a wheel, to cut decorative scenes or figures into glass vessels, in imitation of hardstone carvings, appears as early as the first century AD,[4] continuing into the fourth century CE at urban centers such as Cologne and Rome,[5] and appears to have ceased sometime in the fifth century. Decoration was first based on Greek mythology, before hunting and circus scenes became popular, as well as imagery drawn from the Old and New Testament.[5] It appears to have been used to mimic the appearance of precious metal wares during the same period, including the application of gold leaf, and could be cut free-hand or with lathes. As many as twenty separate stylistic workshops have been identified, and it seems likely that the engraver and vessel producer were separate craftsmen.[4]
In the European Middle Ages goldsmiths used engraving to decorate and inscribe metalwork. It is thought that they began to print impressions of their designs to record them. From this grew the engraving of copper printing plates to produce artistic images on paper, known as old master prints in Germany in the 1430s. Italy soon followed. Many early engravers came from a goldsmithing background. The first and greatest period of the engraving was from about 1470 to 1530, with such masters as Martin Schongauer, Albrecht Dürer, and Lucas van Leiden.
Modern reproduction of Rembrandt´s 1639 self-portrait
Thereafter engraving tended to lose ground to etching, which was a much easier technique for the artist to learn. But many prints combined the two techniques: although Rembrandt´s prints are generally all called etchings for convenience, many of them have some burin or drypoint work, and some have nothing else. By the nineteenth century, most engraving was for commercial illustration.
Before the advent of photography, engraving was used to reproduce other forms of art, for example paintings. Engravings continued to be common in newspapers and many books into the early 20th century, as they were cheaper to use in printing than photographic images. Engraving has also always been used as a method of original artistic expression.
Many classic postage stamps were engraved, although the practice is now mostly confined to particular countries, or used when a more "elegant" design is desired and a limited color range is acceptable.
