Op karton. Size: 12.60 x 19.60 cm.
Charles V[a] (24 February 1500 – 21 September 1558) was Holy Roman Emperor and Archduke of Austria from 1519, King of Spain (Castile and Aragon) from 1516, and Lord of the Netherlands as titular Duke of Burgundy from 1506. Head of the rising House of Habsburg during the first half of the 16th century, his dominions in Europe included the Holy Roman Empire extending from Germany to northern Italy with direct rule over the Austrian hereditary lands and the Burgundian Low Countries, and a unified Spain with its southern Italian kingdoms of Naples, Sicily, and Sardinia. Furthermore, his reign encompassed both the long-lasting Spanish and short-lived German colonizations of the Americas. The personal union of the European and American territories of Charles V was the first collection of realms labelled "the empire on which the sun never sets".[1][2][3][4][5]
Born in Flanders to Philip the Handsome of the Austrian House of Habsburg (son of Maximilian I, Holy Roman Emperor and Mary of Burgundy) and Joanna the Mad of the Spanish House of Trastámara (daughter of Isabella I of Castile and Ferdinand II of Aragon), Charles inherited all of his family dominions at a young age due to the premature death of his father and the mental illness of his mother. After the death of Philip in 1506, he inherited the Burgundian Netherlands originally held by his paternal grandmother Mary.[6] In 1516, he became co-monarch of Spain with his mother Joanna and as such he was the first king of Spain to inherit the country as dynastically unified by the Catholic Monarchs, his maternal grandparents.[7] The Spanish possessions at his accession also included the Castilian West Indies and the Aragonese Kingdoms of Naples, Sicily and Sardinia. At the death of his paternal grandfather Maximilian in 1519, he inherited Austria and was elected to succeed him as Holy Roman Emperor. He adopted the Imperial name of Charles V as his main title, and styled himself as a new Charlemagne.[8]
Charles V revitalized the medieval concept of the universal monarchy and spent most of his life defending the integrity of the Holy Roman Empire from the Protestant Reformation, the expansion of the Ottoman Empire, and a series of wars with France.[9] He made 40 journeys, travelling from country to country with no single fixed capital city, and it is estimated that he spent a quarter of his reign on the road.[5] In order to finance the Imperial wars and maintain his armies of German Landsknechte, Spanish tercios, Burgundian knights, and Italian condottieri, Charles V relied on the economic productivity of the Habsburg Netherlands (birthplace of capitalism) and the flows of South American precious metals to Spain (his chief source of wealth). Charles ratified the Spanish conquest of the Aztec and Inca empires by the Spanish Conquistadores Hernan Cortes and Francisco Pizarro, the establishment of Klein-Venedig by the German Welser family in search of the legendary El Dorado, and the expedition of Ferdinand Magellan around the globe. In order to consolidate power in his early reign, Charles suppressed two Spanish insurrections (Comuneros' Revolt and Brotherhoods' Revolt) and two German rebellions (Knights' Revolt and Great Peasants' Revolt).
Crowned King in Germany, Charles sided with Pope Leo X and declared Martin Luther an outlaw at the Diet of Worms (1521).[10] The same year Francis I of France, surrounded by the Habsburg possessions, started a conflict in Lombardy that lasted until the Battle of Pavia (1525) led to his temporary imprisonment. In 1527, the Protestant affair re-emerged as Rome was sacked by mutinous imperial soldiers of Lutheran faith. After ordering the retreat of the troops from the Papal States, Charles V defended Vienna from the Turks and obtained the coronation as King in Italy by Pope Clement VII. In 1535, he annexed the vacant Duchy of Milan and captured Tunis. Nevertheless, the Algiers expedition and the loss of Buda in the early 40s frustrated his anti-Ottoman policies. Meanwhile, Charles V had come to an agreement with Pope Paul III for the organisation of the Council of Trent (1545). The refusal of the Lutheran Schmalkaldic League to take part in the Council led to a war, won by Charles V with the imprisonment of the Protestant princes. However, Henry II of France offered new support to the Lutheran cause and strengthened a close alliance with the sultan Suleiman the Magnificent, the ruler of the Ottoman Empire since 1520.
After thirty-five years of incessant warfare and facing the prospect of an alliance between all of his enemies, Charles V conceded the Peace of Augsburg and abandoned his multi-national project with a series of abdications in 1556 that divided his hereditary and imperial domains between the Spanish Habsburgs headed by his son Philip II of Spain and the Austrian Habsburgs headed by his brother Ferdinand, who was Archduke of Austria in Charles' name since 1521 and the designated successor as emperor since 1531.[11][12][13] The Duchy of Milan and the Habsburg Netherlands were left in personal union to the King of Spain, but remained part of the Holy Roman Empire. The two Habsburg dynasties remained allied until the extinction of the Spanish line. In 1557, Charles retired to the Monastery of Yuste in Extremadura and there died a year later.
Charles de Habsbourg, dit Charles Quint ou Charles V, né le 24 février 1500 à Gand en Belgique, dans le comté de Flandre (Pays-Bas des Habsbourg), et mort le 21 septembre 1558 au monastère de Yuste (Espagne), est prince de la maison de Habsbourg, fils de Philippe le Beau et de Jeanne la Folle. Il hérite notamment de l'Espagne et de son empire colonial, des dix-sept provinces des Pays-Bas, du royaume de Naples, des possessions des Habsbourg ; élu empereur des Romains en 1519, il est le monarque le plus puissant de la première moitié du XVIe siècle.
Cette accumulation de pouvoirs est à la fois le fruit du hasard (la mort de sa tante, Isabelle d'Aragon, princesse des Asturies, en 1498, puis du fils de cette dernière, l'infant Miguel de la Paz, en juillet 1500, font de sa mère l'héritière des couronnes espagnoles) mais également le résultat d'une politique systématique d'alliances matrimoniales faisant de lui l'héritier de quatre dynasties : arrière-petit-fils de Charles le Téméraire, petit-fils de Maximilien d'Autriche, d'Isabelle la Catholique, reine de Castille, et de Ferdinand, roi d'Aragon et roi de Naples, il est duc de Bourgogne sous le nom de Charles II, roi d'Espagne sous le nom de Charles Ier (en espagnol Carlos I), mais passe à la postérité comme l'empereur romain germanique Charles V (en allemand Karl V.), que l'on énonce alors « Charles Quint », « quint » signifiant « cinquième »3,4.
Il apparaît comme le dernier empereur germanique à souhaiter réaliser le rêve carolingien d'un empire prenant la tête de la chrétienté. Cette volonté d'unité chrétienne face à la progression de l'Empire ottoman dans les Balkans et en Méditerranée se voit cependant systématiquement combattue par l'opposition des rois de France François Ier et Henri II, et remise en cause par la Réforme protestante, initiée par Martin Luther à partir de 1517. Aux problèmes extérieurs qui se posent pendant tout son règne, s'ajoutent des révoltes en Castille, dans le Saint-Empire, en Flandre et en Brabant, qui affaiblissent par moments les bases de son pouvoir.
Au terme d'une vie de combats, miné et désabusé par ses échecs face à la France, aux luthériens et à sa propre famille, il se dépouille progressivement de ses pouvoirs. Par une série de conventions avec son frère Ferdinand, il lui cède les duchés autrichiens. Le 25 octobre 1555, à Bruxelles, il abdique ses droits sur les Pays-Bas, désormais unis et officiellement séparés du Saint-Empire, en faveur de son fils Philippe, déjà duc de Milan et roi de Naples. Il lui cède ses droits sur l'Espagne en 1556 et un peu plus tard, au seuil de la mort, ceux sur le comté de Bourgogne.
Keizer Karel V, vóór zijn mondigverklaring Karel van Luxemburg genoemd (Gent, 24 februari 1500 – Cuacos de Yuste, Spanje, 21 september 1558), was een telg uit het huis Habsburg. Vanaf 1506 tot 1555 was hij de landsheer van uiteindelijk (sinds 1543) alle Nederlandse gewesten, van 1516 tot 1556 als Karel I koning van Spanje en van 1519 tot 1556 als Karel V Rooms-Duits keizer. In Vlaanderen staat hij algemeen bekend als keizer Karel, in Nederland als Karel V.
De landen waarover hij regeerde, het Spaanse Rijk, vormden tezamen het grootste Europese rijk sinds dat van Karel de Grote. Feitelijk was zijn gehele rijk, dus inclusief de Amerikaanse en Aziatische gebieden, zelfs groter dan het vroegere Romeinse Rijk en kan met recht een van de eerste wereldrijken van de Nieuwe Tijd genoemd worden. Met de feitelijke macht van zijn erflanden was Karel V bovendien de laatste Rooms-Duitse keizer die in de gelegenheid was om zijn universele autoriteit ook daadwerkelijk te laten gelden. Op Europees niveau wist hij met succes de aanvallen van het Ottomaanse Rijk af te slaan. De vrijwel permanente strijd met Frankrijk bleef per saldo onbeslist. Als zijn grootste nederlaag ervoer hij het feit dat hij de christelijke eenheid van Europa niet had weten te behoeden voor de scheuring die de Reformatie teweegbracht. Op nationaal niveau heeft Karel V voor zijn erflanden Spanje en de Nederlanden de basis gelegd voor een moderne eenheidsstaat. De heerschappij van keizer Karel V vormt met deze en vele andere aspecten de overgang van de middeleeuwen naar de Nieuwe Tijd.
Een gravure is een afdruk in diepdruk-techniek van een afbeelding of een tekst die in een metalen plaat is gegraveerd (gekrast). Anders dan bij een ets, waarbij de tekening door zuurinwerking wordt verkregen, wordt bij een gravure de afbeelding direct in de plaat gekrast.
De gravure is de voorganger van de ets. Ze wordt gemaakt op een metalen plaat van koper, staal of zink. Scherpe beitels zorgen voor de lijnvoering. Een graveur bewerkt de metalen plaat waarvan de gravure een afdruk is. Hij tekent rechtstreeks op de metalen ondergrond met behulp van een burijn, een instrument dat aan het einde is afgeschuind met drie zijden. Om te voorkomen dat de graveur zich zou verwonden, wordt de plaat op een met zand gevulde zak gelegd. Door bij bochten de plaat te draaien kan de graveur van zich af blijven steken.Vanwege de hardheid van het materiaal (koper of staal) wordt de gravure gekenmerkt door haar enigszins hoekige karakter. Zilvergravures en goudgravures zijn ook mogelijk.
De gravure veroverde al snel haar plaats binnen de beeldende kunst. Het voordeel van deze reproductietechniek was dat zij in een hoge oplage kon worden gedrukt. Door de oplage was een prent (verzamelnaam voor alle handgedrukte vormen van beeldende kunst) aanzienlijk goedkoper dan een schilderij. De ontwikkeling van de prentkunst is niet alleen beeldend, maar ook sociaal interessant. Zij opende voor veel mensen die niet het vermogen hadden een schilderij te kopen, de mogelijkheid het huis te versieren.
Behalve metaal is glas ook heel goed te graveren. Glasgraveren wordt door bedrijven tegenwoordig veelal met een laser gedaan, maar ook door middel van diamantfrezen.
Hobbyisten graveren vaak met een Dremel. Professionele graveurs doen het met de hand en een graveerstichel of met een frees. Deze graveurs noemt men meester-graveurs. In de 15e eeuw werden de kopergravures nog alleen door edelsmeden gemaakt, aangezien zij de techniek van het graveren in hard metaal machtig waren bij het decoreren van allerhande voorwerpen. In de 19e eeuw werden veel staalgravures gemaakt. Zij dienden als illustratiemateriaal in boeken. Staal is hard en een staalgravure kon in een praktisch onbeperkte oplage worden gedrukt. Gezien de grote oplages hebben staalgravures dan ook weinig waarde. Hoewel staalgravures direct te herkennen zijn aan hun grijze toon, worden zij vaak met een ets verward.
De twee eerste gedateerde gravures (1398) zijn te vinden in het museum te Colmar in Frankrijk.
Het graveren met een frees is een verspanende techniek in tegenstelling tot etsen en krassen.
De afkorting ´del.´ die men wel op gravures aantreft, komt van het Latijnse deliniavit = (hij) heeft het getekend.
Een droge naald is een diepdruktechniek uit de prentkunst waarbij men, doorgaans door middel van fijne, staalharde etsnaalden, een tekening krast in een plaat. Vroeger was die plaat meestal van koper, tegenwoordig wordt ook zink of plastic gebruikt. Wanneer men in een etsplaat krast, ontstaat er een ´braam´. Dit is een opstaand randje naast de getekende lijn, waaronder zich ook inkt hecht. Hierdoor ontstaat bij het afdrukken een ietwat fluweelachtige lijn, die typerend is voor de drogenaaldtechniek.
Na het tekenen wrijft men de plaat in met drukinkt. Daarna wordt de plaat afgeslagen: de inkt wordt voorzichtig verwijderd met gaas of met de handpalm, tot er uitsluitend in de groeven inkt blijft zitten. Vervolgens wordt de droge naald door middel van een etspers afgedrukt op bevochtigd papier. Het papier is flexibel geworden door het invochten - denk aan papier maché - en nu wordt onder de hoge druk van de etspers het vilt tegen het papier gedrukt, dat weer in de groef wordt geperst. In de groef zit (vette) inkt en door de hoge druk gaat dit een synthese aan met het papier.
Een droge naald etsplaat kan, in tegenstelling tot een ets, slechts in beperkte oplage gedrukt worden, ongeveer 15 exemplaren, doordat bij iedere drukgang de kenmerkende braam steeds meer platgedrukt wordt. Om die reden is de droge naald niet geschikt voor hoge oplages. Wel is het goed mogelijk om met een verstaalde koperplaat dit slijtageproces aanzienlijk te rekken, het drukken van een oplage van 100 of meer is dan mogelijk.
De beroemde etsers van de 17e eeuw hebben al met de droge naald bepaalde delen in hun koperplaten opgewerkt en gecorrigeerd. Als afzonderlijke artistieke werkwijze werd de droge naald vaker beoefend tegen het einde van de 19e eeuw, bijvoorbeeld door James McNeill Whistler en Auguste Rodin.
In Engeland noemt men de techniek drypoint, in Frankrijk pointe sèche en in Duitsland Kaltnadelradierung.
Le terme de gravure désigne l´ensemble des techniques artistiques qui utilisent l’incision ou le creusement pour produire une image ou un texte. Le principe consiste à inciser ou à creuser à l´aide d´un outil ou d´un mordant une matrice. Après encrage, celle-ci est imprimée sur du papier ou sur un autre support. L´œuvre finale ainsi obtenue s´appelle une estampe.
Par abus de langage, « gravure », « estampe » et « tirage » sont souvent confondus.
La première technique identifiée est la xylographie, apparue en Chine au VIIe siècle. Parallèlement à l´invention de l´imprimerie en Europe, ces techniques connaîtront un développement considérable à partir de la Renaissance.
Durant la préhistoire (pétroglyphes), l´antiquité (gravure lapidaires), l´œuvre finale est l´objet gravé. Cependant, dès le Moyen Âge la gravure va être largement utilisée comme technique d´impression et de reproduction des images. Après avoir gravé le dessin sur un support dur et plat, l´artiste procède à l´encrage de la gravure et la transpose sur un nouveau support, en général une feuille de papier. Il existe trois grands procédés de gravure de reproduction, qui recouvrent des techniques diverses.
On parle de taille d´épargne, ou de gravure en relief lorsque « la planche est creusée partout où l´impression ne doit pas avoir d´effet ; le dessin seul est conservé au niveau initial de la surface de la planche, il est épargné »1. L´impression d´une gravure en taille d´épargne peut se faire à la main, ou sur une presse typographique. C´est la technique employée pour la gravure sur bois et la linogravure.
Engraving is the practice of incising a design onto a hard, usually flat surface, by cutting grooves into it. The result may be a decorated object in itself, as when silver, gold, steel, or glass are engraved, or may provide an intaglio printing plate, of copper or another metal, for printing images on paper as prints or illustrations; these images are also called engravings.
Engraving was a historically important method of producing images on paper in artistic printmaking, in mapmaking, and also for commercial reproductions and illustrations for books and magazines. It has long been replaced by various photographic processes in its commercial applications and, partly because of the difficulty of learning the technique, is much less common in printmaking, where it has been largely replaced by etching and other techniques.
Traditional engraving, by burin or with the use of machines, continues to be practised by goldsmiths, glass engravers, gunsmiths and others, while modern industrial techniques such as photoengraving and laser engraving have many important applications. Engraved gems were an important art in the ancient world, revived at the Renaissance, although the term traditionally covers relief as well as intaglio carvings, and is essentially a branch of sculpture rather than engraving, as drills were the usual tools.
The first evidence for humans engraving patterns is a chiselled shell, dating back between 540,000 and 430,000 years, from Trinil, in Java, Indonesia, where the first Homo erectus was discovered.[2] Hatched banding upon ostrich eggshells used as water containers found in South Africa in the Diepkloof Rock Shelter and dated to the Middle Stone Age around 60,000 BC are the next documented case of human engraving.[3] Engraving on bone and ivory is an important technique for the Art of the Upper Paleolithic, and larger engraved petroglyphs on rocks are found from many prehistoric periods and cultures around the world.
In antiquity, the only engraving on metal that could be carried out is the shallow grooves found in some jewellery after the beginning of the 1st Millennium B.C. The majority of so-called engraved designs on ancient gold rings or other items were produced by chasing or sometimes a combination of lost-wax casting and chasing. Engraved gem is a term for any carved or engraved semi-precious stone; this was an important small-scale art form in the ancient world, and remained popular until the 19th century.
However the use of glass engraving, usually using a wheel, to cut decorative scenes or figures into glass vessels, in imitation of hardstone carvings, appears as early as the first century AD,[4] continuing into the fourth century CE at urban centers such as Cologne and Rome,[5] and appears to have ceased sometime in the fifth century. Decoration was first based on Greek mythology, before hunting and circus scenes became popular, as well as imagery drawn from the Old and New Testament.[5] It appears to have been used to mimic the appearance of precious metal wares during the same period, including the application of gold leaf, and could be cut free-hand or with lathes. As many as twenty separate stylistic workshops have been identified, and it seems likely that the engraver and vessel producer were separate craftsmen.[4]
In the European Middle Ages goldsmiths used engraving to decorate and inscribe metalwork. It is thought that they began to print impressions of their designs to record them. From this grew the engraving of copper printing plates to produce artistic images on paper, known as old master prints in Germany in the 1430s. Italy soon followed. Many early engravers came from a goldsmithing background. The first and greatest period of the engraving was from about 1470 to 1530, with such masters as Martin Schongauer, Albrecht Dürer, and Lucas van Leiden.
Modern reproduction of Rembrandt´s 1639 self-portrait
Thereafter engraving tended to lose ground to etching, which was a much easier technique for the artist to learn. But many prints combined the two techniques: although Rembrandt´s prints are generally all called etchings for convenience, many of them have some burin or drypoint work, and some have nothing else. By the nineteenth century, most engraving was for commercial illustration.
Before the advent of photography, engraving was used to reproduce other forms of art, for example paintings. Engravings continued to be common in newspapers and many books into the early 20th century, as they were cheaper to use in printing than photographic images. Engraving has also always been used as a method of original artistic expression.
Many classic postage stamps were engraved, although the practice is now mostly confined to particular countries, or used when a more "elegant" design is desired and a limited color range is acceptable.
