Size: 12.50 x 9 cm.
1986
Les souverains Belges accueillent au palais royal l'équipe de "Côte d'or", le vailier Belge quie a participé à la courre autour du monde sous le commandement d'Eric Tabarly.
Éric Tabarly (
Nantes,
24 juli 1931 -
Ierse Zee,
13 juni 1998) was een
Franse oceaan
zeiler. Hij won meerdere langeafstandswedstrijden, waaronder de trans-Atlantische
OSTAR-solowedstrijd in 1964 en 1976, en vestigde een aantal records. Hij was een leraar en rolmodel voor een hele generatie Franse wedstrijdzeilers, en hij was de stuwende kracht achter de opkomst van Frankrijk als zeilnatie. Hij was ook als scheepsontwerper vernieuwend.
Éric Tabarly kwam al vroeg met het zeilen in contact. Zijn vader kocht in 1938 de boot Yum, gebouwd in 1898 door de Schotse scheepsbouwer William Fife III en doopte ze om in Pen Duick, wat in het Bretoens "zwartkopje" betekent en waarmee men de mezensoort Poecile atricapillus (Amerikaanse matkop) aanduidt. Tabarly zou later zijn boten Pen Duick blijven noemen.
In 1952 ging hij in dienst bij de Franse marine en werd piloot bij de Aéronavale. In 1954 werd hij, met de graad van capitaine de corvette, voltijds gedetacheerd als zeiler om de wereldzeeën te bezeilen. Hij ontwierp de Pen Duick II, een ketch van 13,60 meter, om deel te nemen aan de OSTAR (Observer Single-handed Trans-Atlantic Race) van 1956, een solozeilwedstrijd tussen Plymouth (Engeland) en Newport (Rhode Island). Hij won de race, en werd hiervoor door generaal Charles de Gaulle benoemd tot Ridder in het Franse Legioen van Eer.
Met de Pen Duick III, een aluminium zeilboot van 17,45 meter uit 1966, zou Tabarly de meeste successen behalen, onder meer de Fastnet en Sydney to Hobart Yacht Race in 1967.
In 1968 bouwde hij de Pen Duick IV, de eerste trimaran in aluminium (20 m), waarmee Alain Colas in 1974 de trans-Atlantische solozeilwedstrijd won. Dit betekende de doorbraak van de meerrompszeilschepen in het oceaanzeilen.
In 1969 won hij, met elf dagen voorsprong, de eerste "Transpac" zeilwedstrijd tussen San Francisco en Tokyo aan boord van de Pen Duick V, een sloep van 10,50 meter.
Tabarly won de OSTAR een tweede keer in 1976, aan boord van de Pen Duick VI. Na dit succes werd hij triomfantelijk ontvangen in Parijs en benoemd tot officier in het Légion d'honneur. In een poll van de sportkrant L'Équipe verkozen de lezers hem tot meest populaire sportman, voor sporters als Eddy Merckx en Johan Cruijff. De Pen Duick VI was een aluminium ketch van 22,25 meter waarmee Tabarly had deelgenomen aan de Whitbread Round the World 1973-1974, maar in die race moest hij opgeven nadat hij tweemaal een mast had verloren.
Voor zijn volgende boten moest Tabarly op zoek gaan naar commerciële sponsors, die hun naam eraan verbonden. De eerste was de Paul Ricard uit 1979, een aluminium trimaran van 16,5 meter. Met deze boot brak hij in 1980 het record van de Atlantische oversteek van west naar oost, dat al sinds 1905 op naam stond van de Schot Charlie Barr. Hij deed er tien dagen, vijf uur en 14 minuten over. In 1984 werd hij er derde mee in de trans-Atlantische solowedstrijd.
In 1997 werd hij samen met Yves Pallier, aan boord van de Aquitaine Innovations eerste in de categorie "eenrompsboten" in de trans-Atlantische wedstrijd voor tweepersoonsbemanningen tussen Le Havre en Cartagena (Colombia).
Tijdens de nacht van 12 op 13 juni 1998 werd hij op de Ierse Zee, tijdens een tocht naar Schotland aan boord van de originele, honderd jaar oude Pen Duick, overboord geslagen door een rondhout. Zijn lichaam werd op 20 juli gevonden door het visserschip An Yvidig. De autopsie toonde aan dat hij verdronken was en geen lichamelijke letsels vertoonde. Hij werd postuum benoemd tot commandeur in het Légion d'honneur.
Éric Tabarly ging er prat op dat hij zich nooit aanlijnde met een veiligheidslijn, omdat dit hem in zijn bewegingen hinderde en omdat hij dat onnodig vond voor een kundig zeiler. Hij zei daarover:
Celui qui tombe dans l'eau, n'a pas de place sur un bâteau.
Wie in het water valt, is niet op zijn plaats op een boot.
Cité de la Voile Éric Tabarly, in opbouw
Tabarly is een van de eerste zeilers die in 2007 zijn opgenomen in de ISAF Sailing Hall of Fame[1]. In zijn vaderland was hij een echte ster. Bij de verkiezing van Le Plus Grand Français de tous les temps op de Franse televisie in 2005 kwam hij op de 49e plaats, net voor Lodewijk XIV van Frankrijk.
Naar hem is onder meer het Cité de la Voile Éric Tabarly in Lorient genoemd, een modern tentoonstellingsgebouw over het zeilen dat in 2008 is geopend.
Éric Tabarly est un navigateur français, né le 24 juillet 1931 à Nantes et mort en mer d'Irlande le 13 juin 1998 à la suite d'une chute à la mer1. Officier pilote de l'aéronautique navale, puis officier de marine jusqu'au grade de capitaine de vaisseau2, il se passionne très tôt pour la course au large et remporte plusieurs courses océaniques telles l'Ostar en 1964 et 1976, mettant fin à la domination anglaise dans cette spécialité. Il forme toute une génération de coureurs océaniques et contribue par ses victoires au développement des activités nautiques en Bretagne et en France. Bien que très attaché à son vieux Pen Duick de 1898, il joue également un rôle de pionnier dans le développement du multicoque en concevant son trimaran Pen Duick IV (1968), un des tout premiers multicoques de course au large, confirmant la suprématie de ce type de bateau sur les monocoques.
Éric Tabarly découvre la voile à l'âge de trois ans à bord d'Annie, le bateau familial. En 1938, son père Guy Tabarly achète un voilier ancien construit en 1898 et dessiné par William Fife. Il le rebaptise Pen Duick, signifiant littéralement petite tête noire (pen = tête ; du = noir ; ick = diminutif, petit), c'est-à-dire mésange noire en breton.
En 1952, Éric Tabarly s'engage dans la Marine nationale. Il est admis à Saint-Mandrier-sur-Mer comme pilote dans l'aéronautique navale et vole sur Stampe SV-4 pour ses débuts (à la base de Khouribga au Maroc). Il effectue ensuite sa spécialisation multimoteurs à Agadir (Maroc) sur Beechcraft SNB/JRB et Avro Lancaster. Il sert ensuite à la BAN Tan-Son-Nhut (Indochine française) dans la flottille 28F qui met en œuvre des PB4Y Privateer de patrouille maritime. Il effectue environ 1 000 heures de vol, en particulier au cours de la guerre d'Indochine. Après avoir suivi le CPEOM (cours préparatoire des élèves officiers de marine), il est admis en 1958, à sa deuxième tentative, à l'École des Élèves Officiers de Marine (EOM), dont la scolarité se confond avec celle de l'École navale et où il se distingue entre autres par ses capacités sportives.
En 1952, son père envisage de revendre le Pen Duick, qui ne naviguait plus depuis 1947 et était en très mauvais état, mais devant l'intérêt de son fils, il lui laisse le bateau. Il commence à le remettre en état en 1956, mais il s'avère irréparable ; il a alors l'idée d'utiliser la coque comme moule, et reconstruit en 1958 la coque en stratifié polyester au chantier Costantini. En 1959 Pen Duick navigue à nouveau. Eric Tabarly engage alors son bateau dans des courses anglaises du RORC en 1960, 1961 et en 1962 avec de nouvelles voiles.
Après sa sortie de l'École d'Application des enseignes de vaisseau à bord du croiseur-école Jeanne d'Arc, il embarque à Cherbourg en juin 1962 comme officier en second du dragueur de mines Castor (de la classe Sirius). En 1963, à Lorient, il prend le commandement de l'engin de débarquement d'infanterie et de chars, EDIC 9092.
Souhaitant participer à la course transatlantique en solitaire (Ostar) de 1964, il est mis, sur sa demande, en détachement spécial par la Marine nationale, ce qui lui permet de naviguer librement tout en restant officier d'active. Il s'entraîne sur le Tarann Margilic V de 9,65 m des frères Constantini et se rend compte qu'il pourra maîtriser un bateau plus grand... et plus rapide. Avec l'aide des architectes Gilles et Marc Costantini, il conçoit spécialement le Pen Duick II, ketch de 13,60 mètres, avec lequel il remportera la course en franchissant le premier la ligne d'arrivée à Newport le 18 juin 1964, devant Francis Chichester qui avait remporté l'édition précédente de 1960. À la suite de cet exploit qui fait redécouvrir la course au large à la France, il est nommé chevalier de la Légion d'honneur par Charles de Gaulle.
En 1964, encore auréolé de sa victoire dans la transat en solitaire, Éric Tabarly entre comme élève au cours d'officier fusilier (Commando marine) à l'École des fusiliers marins de Lorient. Il détiendra pendant de nombreuses années les chronos records des différents parcours et marches commandos.
Pour continuer la course au large, Tabarly fait construire un monocoque plus grand, le Pen Duick III en 1966. Avec de nombreuses victoires, ce sera l'unité la plus titrée de la série des Pen Duick.
À la suite de la victoire du trimaran Toria dans la Two-Handed Round Britain Race en 19663, Tabarly essaye ce bateau pendant un convoyage à presque 10 nœuds de moyenne avec son architecte (Derek Kelsall)4. « Du jour où il a navigué sur un multicoque, en 1966, il a été persuadé que ce serait l'avenir de la course en mer »5, explique Gérard Petipas : il se lance à son tour dans le multicoque et fait construire Pen Duick IV pour la transat 1968. Fini tardivement, le bateau ne sera pas au point et Tabarly devra abandonner.
Journal de navigation de Pen Duick V (Transpacifique de 1969).
Pour courir la Transpacifique 1968, Tabarly fait construire spécialement le Pen Duick V, avec des caractéristiques de bateaux légers et planants que l'on retrouvera plus tard sur les voiliers du Globe Challenge.
Il remporte une deuxième fois la transat en 1976, à bord de Pen Duick VI, un voilier pourtant conçu pour être manœuvré par une quinzaine d'équipiers, malgré la rupture en début de course de son pilote automatique et des conditions météo très difficiles. À la suite de ce doublé, et après avoir gagné devant Alain Colas et son Club Méditerranée de 72 mètres, il descend triomphalement l'avenue des Champs-Élysées. Cette même année, une émission des Dossiers de l'écran lui est consacrée au lendemain de sa seconde Ostar. Toujours en 1976, un sondage réalisé par le quotidien sportif L'Équipe auprès de ses lecteurs le classe en tête des sportifs les plus populaires devant Eddy Merckx, Niki Lauda et Johan Cruijff.
Le 5 juin 1990, il est admis à l'Académie de marine dans la section Marine marchande et plaisance.
En 1997, il remporte la Transat Jacques Vabre avec Yves Parlier sur le monocoque Aquitaine Innovations.
Il disparaît en mer d'Irlande, au large du pays de Galles, dans la nuit du 12 au 13 juin 1998, alors qu'il convoie en équipage Pen Duick pour un rassemblement de voiliers construits sur plans Fife en Écosse. Il aurait été projeté en mer par le pic6 de la voile aurique du bateau au cours d'une manœuvre de réduction de voilure. Le 17 juillet 1998, vers 12h30, son corps est repêché à 80 kilomètres environ au sud des côtes irlandaises, par les marins du chalutier breton An Yvidig. Le corps est aussitôt transporté à l'hôpital de Waterford (Irlande) pour y être autopsié7,8. Même s'il est devenu méconnaissable, suite à un séjour prolongé dans l'eau, les présomptions quant à son identité sont très fortes : il porte encore les bottes bleues, son célèbre pantalon de coton rouge, ainsi que son pull marin bleu marine avec l'inscription « Éric Tabarly ». L'autopsie, dont les résultats sont annoncés le 20 juillet 1998, lève les derniers doutes, et révèle qu'Éric Tabarly est mort par noyade et que son corps ne présente aucune blessure
Éric Marcel Guy Tabarly (24 July 1931 – 12 June 1998) was a French Navy officer and yachtsman.
Tabarly was born in Nantes on 24 July 1931 to a family of yachting tradition. His parents took him for sailing excursions on their cutter Annie when he was still a baby. In 1938, Tabarly's father purchased the gaff-rigged cutter Pen Duick.[1]
Tabarly enlisted in the Navy as a volunteer in 1953 and joined the French Aéronavale.[2] He served at Saint-Mandrier airbase before transferring to French airbases in Morocco.[2] After earning his pilot licence and the rank of Second Maître de deuxième classe in December 1954,[1] he fought in the First Indochina War, appointed to Tan Son Nhut Air Base.[1]
In August 1956, Tabarly started refitting Pen Duick in his spare time.[1] She was in a state of disrepair since the Second World War, during which she had been decommissioned for fear of being requisitionned, and her wooden hull had rotted. Tabarly endeavoured to rebuild her using polyester resin. The conversion was completed, and Pen Duick was launched in April 1958.[1]
In September 1957, he was appointed to Lann-Bihoué airbase, near Lorient.[1]
In 1958, Tabarly entered the École Navale; he was promoted to Aspirant the next year, and Enseigne de Vaisseau de deuxieme Classe in 1959.[2] On 16 November 1960, Tabarly embarked on the school cruiser Jeanne d'Arc, for the ritual circumnavigation that is part of the practical teaching at the École Navale.[1]Jeanne d'Arc returned to Brest on 8 June 1961 and the same month,[1] Tabarly was appointed to the Minesweeper Castor with the rank of Enseigne de Vaisseau de Premiere Classe.[2] He was later given command of the landing craft EDIC 9092.[2]
In 1962, Tabarly raced in the Single-Handed Trans-Atlantic Race on Pen Duick.[1] Determined to win the next edition set for two years later, Tabarly started building the Margilic V, and in autumn 1963, the Pen Duick II. He ran in the 1964 edition and won, with a time of twenty-seven days and three hours.[1] This achievement earned Tabarly instant fame and the rank of Chevalier de la Légion d'honneur.[1] He received the Blue Water Medal for his victory.
In 1965, he earned his Commandos Marine certification.[2] The same year, he transformed Pen Duick II into a wishbone schooner.[1] The next year, Pen Duick II was shortened to match the regulations of the Cruising Club of America, and Tabarly single-handedly sailed her to New York. He achieved a 5th position in the Bermuda Race, and raced in the Bermuda-Copenhaguen race, but had to abandon with a ruptured rudder.[1] In October 1966, he was promoted to Lieutenant de Vaisseau.[2]
The Ministry of Defence then detached Tabarly to the Ministry of Youth Affairs and Sports,[2] allowing him to concentrate on his racing career. In 1967, Tabarly won the Channel Race, Round Gotland Race, and Sydney to Hobart Yacht Race on Pen Duick III.[3]
In 1968, Tabarly raced Single-Handed Trans-Atlantic Race again, on Pen Duick IV, a brand-new trimaran. The new Pen Duick was damaged by Hurricane Brenda on 11 June, and never finished the race. The year after, he won the San Francisco-Tokyo race.[3]
Tabarly returned to naval service in February 1971 and appointed to the Technical Inspection for Physical Education and Sports.[2] The same year, he won the Falmouth-Gibraltar and the Middle Sea Race, and the next, the Transpac.[3]
In 1973, he sailed in the first edition of the Whitbread.[3] Tabarly was promoted to Lieutenant Commander in 1976.[2] In 1980, Tabarly sailed Paul Ricard for a transatlantic race, beating Charlie Barr's transatlantic record .[3] In June, he joined the Académie de Marine.[2] Tabarly was promoted to Capitaine de Corvette in 1982.[2]
Tabarly retired from active service in July 1985. He was promoted to Capitaine de Fregate of the naval reserves in August 1988.[2] In 1994, he raced the Whitbread again. In 1997, Tabarly won the Fastnet Race on Aquitaine Innovations.[3]
In May 1998, celebrations were held in Bénodet for the centenary of Pen Duick.[1] In June, she sailed to Scotland, but while in transit in the Irish Sea, the night of 12 to 13 June, a spar threw Tabarly overboard and he drowned.[1][2] His body was recovered by the trawler An Yvidig on 20 July.
Fabiola de Mora y Aragon1,2 (née à
Madrid le
11 juin 1928 et morte à
Bruxelles le
5 décembre 2014) est une aristocrate d'origine espagnole devenue, par son mariage avec le roi
Baudouin de Belgique, la cinquième
reine des Belges de
1960 à
1993, année durant laquelle son époux meurt.
Fabiola de Mora y Aragon (11 June 1928 – 5 December 2014) was
Queen of the Belgians from her marriage to
King Baudouin in 1960 until his death in 1993. The couple had no children, so the Crown passed to her husband's younger brother,
King Albert II.
Boudewijn Albert Karel Leopold Axel Marie Gustaaf (
Brussel,
7 september 1930 –
Playa Granada,
Motril,
31 juli 1993),
Hertog van Brabant (1934–1950),
Graaf van Henegouwen (1930–1934),
Prins van België, regeerde in de periode
1950-
1951 als koninklijk prins en van 1951 tot
1993 als
Koning der Belgen.
Prins Boudewijn werd geboren in het kasteel van Stuyvenberg, bij Brussel op 7 september 1930. Hij was het tweede kind van prins Leopold, vanaf 1934 koning der Belgen, en prinses Astrid, geboren prinses van Zweden. Hij werd genoemd naar prins Boudewijn, de oudste zoon van prins Filips, graaf van Vlaanderen. Hij kwam na zijn vader als eerste in de lijn voor de troonopvolging.
Op vijfjarige leeftijd verloor Boudewijn zijn moeder door een auto-ongeval. Hij groeide op onder de vleugels van zijn zus die hij Joe noemde. Ook bij zijn grootmoeder, prinses Ingeborg, vond hij veel liefde. De kleine prins was lid van de scouts. Hij had zijn eigen kameraadjes die speciaal voor hem naar het kasteel van Laken kwamen. Zijn totemnaam was Trouwe Eland.
De grondwettelijke macht van de Belgische koning ging bij erfopvolging over op het natuurlijke en wettige nakomelingschap, toen nog in rechte lijn van man op man en volgens het eerstgeboorterecht, zoals vastgelegd door de Salische Wet. Sinds 1991 geldt die wet niet meer en wordt aan de eerstgeborene, ongeacht het geslacht, de erfopvolging toegekend. Bij de troonsbestijging van zijn vader op 23 februari 1934, nam de prins de titel Hertog van Brabant aan. Deze titel is traditioneel weggelegd voor de oudste zoon van de koning (de erfgenaam).
Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog bracht Leopold III zijn kinderen eerst onder in Frankrijk en later in Spanje. Zelf bleef hij in België. De koning wilde in deze oorlog de rol spelen die zijn vader in de Eerste Wereldoorlog ook had. Deze mogelijkheid werd echter doorkruist door de snelle capitulatie van het Belgische Leger.
Ondanks aandringen van de regering bleef de koning in België. Hij liet ook zijn kinderen terugkomen. In eerste instantie was zijn beslissing populair. De koning vluchtte niet, maar leefde mee met zijn volk, heette het. Toen Leopold hertrouwde, kwamen vele Belgen tot de conclusie dat de koning niet op dezelfde manier onder de bezetting gebukt ging als zij. Zijn voorstellen aan Adolf Hitler om hem zijn staatkundige rol terug te geven, zetten kwaad bloed.
De koning, met Boudewijn en de andere gezinsleden, werd tegen het eind van de oorlog door de bezetter gedeporteerd naar Duitsland en vervolgens naar Oostenrijk. Na de val van de nazi's verbleef de koninklijke familie in ballingschap in Zwitserland.
Na veel redetwisten leken de Belgen bereid hun koning weer te ontvangen. Om weerstand weg te nemen zou over de koningskwestie besloten worden door middel van een volksraadpleging. De koning won het pleit, vooral dankzij een meerderheid in Vlaanderen. Waalse arbeiders wilden zich echter niet onder het bewind van de eerste collaborateur neerleggen; stakingen en demonstraties werden georganiseerd. Er dreigde zelfs een burgeroorlog.
Prins Boudewijn studeerde inmiddels in Genève en verbreedde zijn horizon met een reis door Amerika. Na hevige rellen in Grâce-Berleur op 30 juli 1950, waarbij drie doden vielen, werd Leopold III op 1 augustus ertoe gedwongen zijn functies over te dragen aan Boudewijn en toe te stemmen om een jaar later, bij de meerderjarigheid van de prins, troonsafstand te doen. Op 11 augustus 1950 legde Boudewijn de eed af en nam de koninklijke bevoegdheden over onder de naam van Koninklijke Prins. Op 16 juli 1951 tekende Leopold zijn troonsafstand, en een dag later legde Boudewijn de eed af als vijfde koning der Belgen. De Belgen accepteerden de jonge Boudewijn als hun koning, en de spanning verdween.
In 1960 trouwde Boudewijn met de Spaanse gravin Fabiola de Mora y Aragon. Hun huwelijk bleef kinderloos. Koningin Fabiola raakte tot vijfmaal toe zwanger, een eerste maal in 1961. Het nieuws werd bekendgemaakt door paus Johannes XXIII, maar na een aantal weken eindigde de zwangerschap. Ook in 1962 en 1963 werd ze zwanger, maar telkens liep het fout af. Nadat behandelend gynaecoloog Albea kon bevestigen dat een nieuwe zwangerschap waarschijnlijk geen ernstig gezondheidsrisico zou betekenen, is koningin Fabiola nog tweemaal in verwachting geweest. Na haar laatste zwangerschap, die een buitenbaarmoederlijke bleek te zijn, gaf het echtpaar de hoop op. Het leven van koningin Fabiola zelf zou op haar leeftijd in gevaar komen bij een nieuwe poging. Beiden berustten in hun lot en beschouwden dit als een kans om "meer van alle kinderen te kunnen houden". De pijn van het kinderloos bestaan heeft mogelijk bijgedragen bij Boudewijns standpunt in verband met zijn weigering de abortuswet te tekenen.
Koning Boudewijn overleed op 31 juli 1993 in zijn buitenverblijf in Playa Granada, Motril in Spanje en werd, omdat zijn huwelijk kinderloos bleef, opgevolgd door zijn jongere broer Albert, die aldus koning Albert II der Belgen werd.
Zijn stoffelijk overschot werd bijgezet in de crypte van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Laken.
Tijdens de begrafenisplechtigheid besloot kardinaal Danneels zijn homilie met wat sommigen (enigszins voorbarig) als een oproep tot zaligverklaring van de overleden vorst beschouwden.[1] De kardinaal ontkende dat dit zijn bedoeling was geweest.
De rol van de koning in de Belgische parlementaire democratie is omschreven in de grondwet. Dit omvat onder meer het recht om te worden geïnformeerd, om te waarschuwen en om te bemoedigen. Boudewijn kweet zich gedurende zijn lange koningschap plichtsbewust en kordaat van deze taak. Hij kon aldus invloed laten gelden op het politieke gebeuren, onder meer bij de vorming van een nieuwe regering.
Hij zou, volgens sommigen, in 1977 geweigerd hebben VU- parlementariër Frans Baert, een over partij- én taalgrenzen heen gewaardeerd jurist, te benoemen tot federaal minister voor Justitie.[2] Hij zou ook geweigerd hebben een politica tot staatssecretaris te benoemen zolang ze met haar vriend samenwoonde. Voor deze tussenkomsten zijn uiteraard geen bewijzen voorhanden en behoren ze tot het domein van de geruchten. In het geval van de niet-benoeming van Baert in de Regering-Tindemans II lijkt het wel zeer onwaarschijnlijk dat socialisten en christendemocraten er zouden in toegestemd hebben om aan iemand uit de Volksunie een van de voornaamste portefeuilles toe te vertrouwen, zodat het verhaal over de tussenkomst van de koning nogal onwaarschijnlijk is.
De koning riep de Vlaamse minister-president Luc Van den Brande op het matje, die vlak na de goedkeuring van het Sint-Michielsakkoord pleitte voor een volgende stap in het herschikken van het Belgisch staatsbestel: het confederalisme. Boudewijn dwong ook de toenmalige vicepremier Hugo Schiltz in 1988 zich publiek te verontschuldigen nadat hij zich had laten ontvallen dat België op een dag niet meer het probleem van de Vlamingen zou zijn.
In april 1990 weigerde Boudewijn, die zich beriep op gewetensproblemen, de abortuswet te bekrachtigen. Hij verzocht vervolgens de regering om een rechtsgeldige oplossing aan te brengen voor dit probleem. De eerste minister Wilfried Martens redeneerde vervolgens dat de koning zich in de "feitelijke onmogelijkheid om te regeren" bevond, zodat de voltallige regering, conform de grondwet, de wet zelf kon ondertekenen. Hiervoor werd Boudewijn voor 36 uur van zijn functie ontheven.
Koning Boudewijn kreeg in de eerste tien jaar van zijn bewind veel met Belgisch-Congo te maken. Aanvankelijk leek alles goed te gaan, maar al spoedig ontstonden de eerste politieke bewegingen onder de bevolking. Patrice Lumumba was de voornaamste onder de politiek activisten. Hij stond een Congo voor als eenheidsstaat, waarin geen plaats zou zijn voor tegenstellingen tussen verschillende volkeren. Hij wist deze boodschap zo overtuigend te brengen dat zijn aanhang snel groeide. De kolonisten sloeg de schrik om het hart. Na rellen in Leopoldstad in 1959 besloot België Congo snel te dekoloniseren, in de lijn van het versneld onafhankelijk verklaren van Engelse en Franse kolonies.
De toen zogenoemde tiende Belgische provincie Belgisch-Congo werd op 30 juni 1960 omgevormd tot het onafhankelijke Congo. Ongeregeldheden, onder meer bij de krijgsmacht, lieten niet lang op zich wachten en resulteerden in een massale terugkeer naar België van de blanke bevolking. De communistisch georiënteerde Lumumba en andere leiders werden in het tumult na enkele weken onafhankelijkheid gevangengenomen door muitende militairen en onder onduidelijke omstandigheden vermoord, waarschijnlijk met westerse steun.
De naam van Boudewijn werd hier, weliswaar zonder ernstige aanwijzingen, ook in genoemd en waarschijnlijk is de voor de vroegere kolonisator beledigende toespraak die Lumumba gaf bij de onafhankelijkheidsplechtigheid hier niet vreemd aan. Na de onafhankelijkheid volgde Boudewijn van nabij de evoluties in Congo en ondernam pogingen om met de Congolese gezagdragers, onder meer met Mobutu, alsook met de presidenten van Rwanda en Burundi, goede relaties te onderhouden.
Baudouin, Albert, Charles, Léopold, Axel, Marie, Gustave (Boudewijn en néerlandais, Baudouin en allemand), né au château du Stuyvenberg le 7 septembre 1930 et mort à Motril le 31 juillet 1993 est le cinquième roi des Belges. Il a régné du 17 juillet 1951 jusqu'à sa mort. Deuxième enfant et premier fils de Léopold III et de la reine Astrid1, il porte le titre de comte de Hainaut alors que son père est encore duc de Brabant puis devient duc de Brabant à l'avènement de Léopold III au trône de Belgique. Il est le frère aîné et prédécesseur du roi Albert II et le frère cadet de la grande-duchesse Joséphine-Charlotte de Luxembourg1.
Son avènement au trône se produit dans une période de crise politique et son long règne est marqué par bien d'autres dont l'une, au moins, a été le résultat de l'expression publique de sa foi catholique.
Son enfance est marquée par les morts accidentelles de son grand-père le très populaire Albert Ier de Belgique puis l'année suivante par celle de sa mère, il n'a alors que cinq ans, puis par la Seconde Guerre mondiale, vécue d'abord dans un bref exode. Celui-ci commence à La Panne2 et se poursuit en France, puis, après la défaite française, en Espagne car le roi Léopold III a voulu le soustraire, avec son frère Albert et sa sœur Joséphine-Charlotte, à l'invasion allemande de la Belgique en les évacuant sous la houlette de personnes de confiance, mais sans Juffrouw (Mademoiselle), la gouvernante à laquelle Baudouin s'est particulièrement attaché2. Rapatriés à Bruxelles, les enfants royaux y passent quatre ans durant lesquels la deuxième épouse du roi, Lilian Baels, faite princesse de Réthy, s'occupe affectueusement d'eux3 et veille à leur ménager une vie plus conforme à celle des enfants de la bourgeoisie[réf. nécessaire] que celle que leurs père, grand-père et grands oncles avaient connue. Baudouin, qu'elle appelle familièrement Baud3, étudie soit au château de Laeken, soit au château de Ciergnon.
Juste après le Débarquement, la famille royale, qui s'est agrandie avec la naissance d'Alexandre de Belgique, est emmenée par les nazis en Allemagne dans la forteresse de Hirschstein, puis en Autriche, à Strobl, où elle est libérée le 7 mai 1945 par les troupes américaines.
Commence alors la « question royale ». Confrontée à l'impopularité du roi, la famille royale ne rentre pas en Belgique mais s'installe en Suisse, à Pregny, jusqu'en juillet 1950, attendant que le peuple Belge débatte sur l'attitude du roi face à l'Allemagne Nazie : le roi Léopold devait-il quitter la Belgique après la défaite du 28 mai 1940 ou a-t-il eu raison de rester au pays au nom de son statut monarchique pour s'y dresser comme un rempart contre l'éventuelle division du pays que les Allemands pouvaient sans doute vouloir comme ils l'avaient fait en 1914-1918. Baudouin fréquente un collège de Genève ; il accompagne son père et sa belle-mère dans un grand voyage aux États-Unis en 1948
En attendant la fin des débats, le prince Charles-Théodore, frère de Léopold III, est nommé Régent du royaume jusqu'à nouvel ordre.
En 1950, après la consultation populaire qui donne des résultats fort différents en Flandre et en Wallonie, devant la violence opposant « léopoldistes » et « anti-léopoldistes » et à la suite de la fusillade de Grâce-Berleur, le roi, rentré au pays avec ses deux fils aînés, fait nommer Baudouin, le 11 août 1950, « Prince royal », ce qui correspond à une délégation de pouvoirs.
Le prince prête serment de respecter la Constitution et les lois du peuple belge devant les Chambres réunies. C'est lors de cette cérémonie que fuse le cri « Vive la République ! » attribué à Julien Lahaut qui est assassiné sept jours plus tard.
À la suite de l'abdication de son père le 16 juillet 1951, Baudouin devient le cinquième roi des Belges, le 17 juillet 1951, à quelques semaines de son 21e anniversaire, et en une période où fait également rage la deuxième guerre scolaire.
Pendant plus de 10 ans, le jeune roi subit la forte influence politique de son père et de sa belle-mère, allant jusqu'à refuser de serrer la main de ceux qui, comme Hubert Pierlot, s'étaient opposés à Léopold III pendant la guerre5,6.
Un an après son mariage, Baudouin choisit de s'éloigner ; il ne rencontrera plus son père et sa belle-mère qu'en de rares occasions, notamment après le décès de la reine Élisabeth en 1965
La naissance de Marie-Christine en 1951 et Maria-Esméralda en 1956 étend la fratrie de Baudouin. Son frère Albert se marie avec la ravissante Paola Ruffo di Calabria en 1959 et ils ont leur premier enfant en avril 1960.
Le roi Baudouin apparait en public comme un jeune homme réservé, triste et solitaire, sans aventure amoureuse connue ; la rumeur lui attribue l'intention d'entrer dans les ordres. Au fil des années, le célibat d'un roi qui vit toujours au domicile paternel devient une affaire d'état. Le cardinal Suenens a raconté que Baudouin en parla avec une religieuse irlandaise, Veronica O'Brien et que celle-ci, se mettant en recherche d'une possible épouse, trouva une aristocrate espagnole qui accepta de rencontrer le roi2. Les rencontres sont tenues secrètes, ce qui explique l'étonnement des Belges lorsqu'ils apprennent par la voix du premier ministre Gaston Eyskens, en 161 mots prononcés à la radio le 16 septembre 1960 à 12 h 20 et suivi d'un extrait de la Brabançonne7, les fiançailles de Baudouin. Les premières photo du couple, lors de la présentation de la jeune femme au château de Ciergnon, montrent des fiancés manifestement amoureux et complices2.
Le 15 décembre 1960, Baudouin épouse doña Fabiola de Mora y Aragon qui devient ainsi la « reine Fabiola ». Le mariage est célébré en la cathédrale Saints-Michel-et-Gudule à Bruxelles et est retransmis à la télévision, une première pour un mariage royal en Belgique.
Léopold et Lilian s'installent en janvier 1961 au Château d'Argenteuil avec leurs enfants et la famille royale se divise ; Fabiola et sa belle-mère s'entendent mal, Baudouin et son père se brouillent pour des histoires de meubles emportés ou non de Laeken à Argenteuil.
En juin 1961, l'annonce que Baudouin et Fabiola attendent un enfant est faite à la presse, lors d'un voyage du couple à Rome, par le pape Jean XXIII - ce qui soulève une polémique dans les journaux belges de gauche ; trois semaines plus tard, il est annoncé par la cour que l'heureux événement ne se produira pas. En février 1962, la reine est à nouveau enceinte mais accouche d'un enfant mort-né. Une intervention chirurgicale et deux autres fausses couches ne laissent plus d'espoir de voir naitre un héritier7. Aucun héritier ne naît donc de cette union.
Le roi Baudouin investit alors beaucoup dans la formation de son neveu, le prince Philippe, qu'il considère comme son successeur8, bien que l'héritier normal du trône soit le prince Albert.
Sur le plan officiel, la famille royale devient celle de Baudouin et des autres enfants de la reine Astrid. Lilian Baels et ses enfants en sont écartés puisque l'arrêté royal du 2 décembre 1991 stipule que « les Princes et Princesses issus de la descendance en ligne directe de S.A.R. le Prince Albert de Belgique seront qualifiés « Princes et Princesses de Belgique » dans les actes publics et privés qui les concernent3 »
En 1991, les médecins affirment que Baudouin souffre de la maladie de Barlow, « avec présence de calcifications à la valve mitrale »3 et le roi se fait opérer à cœur ouvert à l'hôpital Broussais à Paris.
Deux ans plus t